اهل مدینه فاطمه ام را نظر زدند
با برق چشم خرمن جان را شرر زدند

در اول ربیع خزان شد بهار من
ماه مرا به آخر ماه صفر زدند

از چوب، خون تازه روان شد به روی خاک
از بس که با غلاف به پهلوی در زدند

می رفت آب غسل نبی از کفن هنوز
کاین قوم، دل به آب برای گذر زدند

تا آمدم به خویش، جلالش کبود شد
بدسیرتان جمال مرا بی خبر زدند

هر قدر گفت دختر پیغمبرم مزن
اهل مدینه فاطمه را بیشتر زدند

این جای دست های فلانی فقط نبود
این نقش را مسلَّم، چندین نفر زدند

تاریکِ روشن دم صبح است موی او
در شب چگونه خیمه سپاه سحر زدند

معنی ورشکسته چو خواهی، مرا ببین
 سرمایه ی امید مرا از کمر زدند
***محمد سهرابی***